...

   Gliczarów...

   Początek to pikuś (teoretycznie). Ale co będzie na ścianie Bukovina skoro już teraz brakuje mocy ? Jechałem swoje. Psycha troszkę siadała bo mijali mnie wszyscy Ci, których ja minąłem pod Ząb. W oddali widziałem już schody. Zdjąłem okulary i nerwowo szukałem na nie miejsca. Ostatecznie wylądowały z przodu, za rozpiętą koszulką. Nie cieszyłem się już na widok kibiców. Okulary wypadły i musiałem się zatrzymać. Z tego wszystkiego nie podziękowałem komuś, kto pomógł mi ruszyć z miejsca. Ujechałem 500 metrów i wypadły ponownie. Chyba głowa zaczęła pracować bo przypomniałem sobie o tylnych kieszonkach. Na samym szczycie słyszę "dawaj Michał, dawaj". To był Robert, kolega, z którym kiedyś się ścigałem... W lewo i zjazd, czas na złapanie oddechu, tutaj już o nadrabianiu nie myślałem.



   Od ronda do mety...

   Równe 4 km podjazdu. Nie wiem czemu ale finałowy odcinek wyszedł mi chyba najlepiej. Może to uczucie, że koniec już blisko ? Jechałem równo, oddech jakby lżejszy. Pojawiły się barierki z lewej jak i z prawej. Jakieś dzieciaki krzyczeli "rzuć bidonem". Uśmiechnąłem się znowu... Gdyby mi tak dobrze szło na trasie jak im szły okrzyki to pewnie byłoby pudło ;) Mija mnie trzech tuż przed metą...koniec.



   Gdzie on jest...

   Nawet nie pamiętam jak bardzo byłem zmęczony. Szukałem wzrokiem syna. Rozglądając się a to w lewo a to w prawo nawet nie zauważyłem kiedy na mojej szyi pojawił się medal. Rozglądałem się nerwowo. Zobaczyłem Andrzeja ale przecież to nie o niego chodziło. Masa ludzi...na mnie nikt w tym roku nie czekał...



p.s. I On był cały czas na basenie :)
p.s. II 447 miejsce open
p.s. III zatrucie, które prawdopodobnie zaczęło dawać się we znaki tuż po starcie puściło mnie po tygodniu...